TOPLUMSAL DİNAMİKLERİMİZ ve EROZYON 

Kocaman hayal dünyasında kendi sınırlarına sığmayan ve hayalleriyle tutkularını naftalinleyip bavul ve raflara, tavan aralarına, yastık altlarına kaldıran ne çok  insanımız vardır.

Onlar ki her şeye rağmen çocukluğunun sığınağından kurtulup yüreğine söz geçiremeyenler, her türlü sıkıntıya direnen ve yetinmeyenler olduğu gibi, içinden geçenleri dile getiren, onu can evinden vurarak sürükleyen iki dizenin ardına düşüp acımasız ortamlara ölümüne direnen, sabreden çaresiz  gençlerimiz.

Türkülerden, destanlardan, ağıtlardan, şiirlerden, romanlardan, tarihsel olaylardan feyz alan, toprağından-coğrafyasından kopan köy  çocuklarımız.

Ömrünü  insanlığa adayan, kültürel aile mirasını  kutsal bir emanet gibi saklayan ve her gün  yeni baştan öğrenenler, üretime katkı  verirken en  iyi  şekilde emeğini sergileyenler, toprağa alın terini  katan ve karşılığını hiç  bir zaman  bulamayan çiftçilerimiz.

Öğrenmeyi her aşamada yaşamaktan öte bir şey olmadan, gören, aydın olmayı yaşamın her anına, her yönüne ayna tutmak olarak belleyen, kimi zaman bedelini canıyla ödeyenlere verecek  ne çok  örneğimiz vardır.

İşine, mesleğine, estetiğe, güzelliğe, yaratıcılığa duyduğu aşk ve tutkunun her kapıyı açtığını, her duvarı yıktığını unutmayan, sesiyle, yorumuyla,  sahnesiyle gurur verenlerin açtığı kapıların sınırlarını  bilen sanatçılar toplumun örnek  dinamikleri  değil mi? 

Sanatın evrensel olduğunu ve tüm duyarlı insanlar için vaha sayıldığını hatta “ tükürürüm böyle sanata” diyenleri unutmamak gerektiği gibi…

Yaşadığımız sürede kalbinizde iz bırakıp sonsuzluğa göçenleri zaman  içinde unutma gerçeği ile yüz yüzeyiz. Onlar ki,  izlerken, bir şekilde ilişkimizi sürdürdüğümüz, kan bağımız olmadan yaşamınızda, kişiliğinizde büyük, sarsılmaz ve unutulmaz yeri olan  cumhuriyetçi aydınlar, toplum mühendisleri  unutulur mu hiç?

Bazen ölümlerinin anma tarihlerinde, yada bir yerlere, aklımızın  bir köşesine  not ettiğimiz  sözleriyle iz bırakanları içimizde hep  canlı  tuttuk.  Onlar ki söylemleriyle içimizi titretenlerdi. Plastik sanatlarda olsun,  müzik yada sinema oyuncusu, bilim insanları, yazarlarımız  hepsi  toplumun birer önderleri değil mi?

Nasıl  unuturuz erdemli öğretmenlerimizi? Onlar ki; öğretme aşkıyla  ufkumuzu açarken, hayallerimizi dantel  gibi  kurdular.

Dahası düşünceyi bir sanat penceresinden anlatan yazarlarımız; Ziya Paşa’dan, Aziz Nesin’e Orhan Veli’den Nazım Hikmet’e, Attila İlhan ve Cemal Süreya’dan, Edip Cansever’e,  Behçet Necatigil’den Necati Cumalı’ya, Gülten Akın’dan Tomris Uyar’a bizi besleyen, farkındalığımızı artıran değerlerimiz… 

Bütün bu isimlerin yanında demokrasi, insan hakları ve bağımsızlığımızın düşün savaşçıları  olarak bizlere gerçekleri anlatan ve her birini  saygı  ile andığımız; Atatürk  ve Cumhuriyet  sevdalısı Uğur Mumcu, Muammer Aksoy, Bahriye Üçok, Ahmet Taner Kışlalı, Necip Hablemitoğlu,Abdi İpekçi, Çetin Emeç gibi kayıplar, toplumu ikinci yüz yılın aydınlığına taşıyacak  olanların, karanlık  güçler tarafından  susturulmasını  nasıl  unuturuz. 

Bu gün her biri saygıyla anılan  bu değerler olsaydı, ülkemiz  daha  müreffeh, daha demokrat bir kimlikle var olacaktı. 

Yaşadığımız ekonomik darboğazda, her alandaki  üretim döngüsü ile mutsuz insanlar  ülkesi olmaya yakışmayan birikim ve değerlerimizle,  yaşadığımız beyin göçüne ve erozyona  direnmeliyiz.